Tabs: Blog | About Us |

20.2.07

Δερματοστυξία

Δερματοστιξία είναι η ελληνική ονομασία του τατουάζ, όπως έχει καθιερωθεί διεθνώς να λέγεται. Αυτή η λέξη μου ήλθε στο νου πρόσφατα για όλα όσα ως άλλο τατουάζ, εντυπώνονται στη ψυχή μας και παραμένουν εκεί στο μισοσκόταδο κρυμμένα, μέχρις ότου μια αιτία τα ανασύρει στην επιφάνεια και φανεί το μέγεθός τους.

Image Hosted by ImageShack.us

Δερματοστιξία, για κάθε φόβο που γίνεται πραγματικότητα, όταν παραδωθούμε στη δύναμη με την οποία τον τρέφουμε σαν πραγματικό, όσα χρόνια τον κρατάμε ζεσταμένο στον κόρφο μας! Και το τραγικό είναι να επιστρέφουμε εκεί στη πηγή του φόβου και να κουρνιάζουμε σαν πληγωμένα πουλάκια, αντί να θρέψουμε την πληγή και να πετάξουμε μακριά του.

Και έτσι περνούν μήνες και χρόνια και εποχές ολόκληρες από τη ζωή μας, βουτηγμένοι στο φόβο της αλλαγής και του ξεπεράσματος των καταστάσεων που μας έχουν σημαδέψει με το ανεξίτηλο μελάνι τους, όπως στα τατουάζ. Και αν κάποια στιγμή, μια χαραμάδα φωτός κατορθώνει να παρισφρύσει στη σκοτεινή κάμαρα της ψυχής μας και να φωτίσει τα κομμάτια που έχουν μαραζώσει, πάλι μπορεί να διαλέξουμε τη σιγουριά της μιζέριας μας, αντί να αφήσουμε πίσω μας το φορτίο που κουβαλάμε.

Είμαστε παράξενοι πολλές φορές οι άνθρωποι και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτήν τη διαπίστωση. Παρελθοντολάγνοι καταντάμε, ανασύροντας και καταφεύγοντας σε όλα εκείνα που μας πόνεσαν στο παρελθόν, μη δίνοντας το περιθώριο στον εαυτό μας να ατενίσει το μέλλον. Λέμε πως φοβόμαστε τη μοναξιά και στην ουσία ζούμε μέσα σε αυτήν, όσους φίλους και γνωστούς να έχουμε στον κοινωνικό μας περίγυρο. Ο τρόμος μας είναι τέτοιος να είμαστε ψυχή τε και σώματι στο παρόν, που είτε αναπολούμε είτε ονειροπωλούμε, ξεφεύγοντας από το τώρα, το πιο σημαντικό στοιχείο της πραγματικότητάς μας. Το τώρα, ούτε το πριν που πέρασε και πάει, ούτε το μετά που δεν το γνωρίζουμε. Το τώρα, αυτό μόνο.

Image Hosted by ImageShack.us

Και φτάνουμε στις προσωπικές μας σχέσεις, στις συναντήσεις ζωής με τους άλλους ανθρώπους και εκεί παίζουμε το παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα. Μπορείς, θέλεις? Όχι... και μπαίνουμε στη σύγκριση με το τότε και προβάλλουμε εξαδεικευμένες εικόνες των περασμένων, πάνω στα πρόσφατα. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ανήμπορους και ανάξιους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν και κλεινόμαστε σε αυτή τη πεποίθηση, αφήνοντας τη ζωή την ίδια να μας προσπερνά.

Μου ήταν τρομερά δύσκολο και ακόμα είναι, να εφαρμόσω στη πράξη αυτό που λέμε πως είναι η αγάπη: "να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταπόκριση". Ανασφάλειες και εγωϊσμοί, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε! Φτάνει όμως η στιγμή που αυτό το μοτίβο της εγωϊστικής - που δεν είναι αγάπη ουσιαστικά - αγάπης, να μη λειτουργεί πια και να αποκαθίσταται η τάξη του Σύμπαντος μέσα μας, με έναν τρόπο συγκλονιστικό.

Τα Σα εκ των Σων, η σαρξ εκ της σαρκός μου, όπως αναφέρεται και στα ιερά ευαγγέλια. Για τέτοια αγάπη μιλάμε, όπου εκμηδενίζεται ο ατομικισμός μας στο όνομα της ουράνιας ευτυχίας. Όχι, δεν ονειροβατώ, ούτε φαντάζομαι πράγματα που δεν υπάρχουν, αλλά μέσα στο μικρόκοσμό μου νιώθω αυτή η ρωγμή φωτός στη μέχρι τώρα φοβισμένη και ανασφαλή καρδιά μου, να κάνει τη πολυπόθητη μετάλλαξη.

Image Hosted by ImageShack.us
Tableaux et Dessins Luis Royo

Μετέπειτα θα χρειαστεί να είμαι συνεπής στις επιλογές μου και να μην διστάσω να κυνηγίσω το όραμά μου, επιστέφοντας στην βολική και απονευρωτική αγκαλιά του παρελθόντος. Φοβάμαι ακόμα πολύ το μετέπειτα, άλμα σε άλλη ζωή μου κάνει, μα το δρόμο μου τον έδειξε η ίδια μου η ψυχή και αν δειλιάσω, με αυτήν θα έχω να τα βρω.

Δεν θέλω άλλες δερματοστιξίες μέσα μου, θέλω μόνο να σπάσουν τα δεσμά, μπορώ?

Μαριαλένα

Ετικέτες


Permalink για το "Δερματοστυξία"

12 Comments:

Blogger ci said...

..μακάρι αυτή η ρωγμή να μεγαλώσει κι άλλο, να ανοίξει δρόμο για το φως.

20 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:22 μ.μ.  
Blogger Athanassios said...

Μόνο του " Ανάμου τα στίγματα δεν βγαίνουνε ποτές" που λέει ο Καββαδίας.Τα άλλα όλα σβήνουν,αρκεί να το θες πραγματικά...

20 Φεβρουαρίου 2007 στις 9:21 μ.μ.  
Blogger ONOMATODOSIA said...

ta τατου με λέιζερ φευγουν αν θες,*άλλα* μενουν μεσα και πανω μας.

πολυ καλο το κειμενο σου!!!

21 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:43 π.μ.  
Blogger oistros said...

Ευχαριστούμε που αφήσατε το "σημάδι" σας εδώ :)

21 Φεβρουαρίου 2007 στις 12:35 μ.μ.  
Blogger Marialena said...

Εγώ να σας ευχαριστήσω που το διάβασατε φίλοι citronella, athanassios, onomatodosia και για την φιλοξενεία τον oistro! Ας κρατήσει ο καθένας μας αυτά που τον εκφράζουν μέσα από τις σκέψεις μου αυτές. Να είστε όλοι καλά, Μ.

21 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:21 μ.μ.  
Blogger philos said...

Μόνο εμείς πρέπει να σε ευχαριστούμε Μαριλένα για τέτοια δυνατά κείμενα!
Από τα καλύτερά σου!

21 Φεβρουαρίου 2007 στις 4:41 μ.μ.  
Blogger Marialena said...

Χαίρομαι που σε άγγιξε Φίλε. Σ' ευχαριστώ τις θετικές εντυπώσεις, αυτά τα κείμενα δεν γράφονται για εντυπωσιασμό, αλλά γιατί είναι βγαλμένα από τη ζωή. Να σαι καλά! Μ.

22 Φεβρουαρίου 2007 στις 12:07 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

"Ας κρατήσει ο καθένας μας αυτά που τον εκφράζουν μέσα από τις σκέψεις μου αυτές"
...λοιπόν, τα κρατώ ΟΛΑ... μέσα μου... ψυχοστυξία.
Ανέλπιστα υπέροχο !
Να 'σαι καλά... δεν έχω να πω τίποτ' άλλο... μόνο ευχαριστώ... πρωτίστως στην αποψινή ανία μου που μ' έστειλε εδώ κι έπειτα σε σένα που "συνάντησα" και δεν νιώθω πια μόνη.

22 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:57 π.μ.  
Blogger Marialena said...

Αγαπητή Vermint, χαίρομαι που αυτό το κείμενο σήμανε κάτι και σε σένα. Τα μάτια βλέπουν αυτό που θέλουν κάθε φορά και η αποψινή σου αναζήτηση σε έφερε σε αυτήν εδώ τη φιλόξενη σελίδα και τις σκέψεις μου. Να σαι καλά και ελπίζω τα μονοπάτια μας να ξανασυναντηθούν! Μ.

23 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:04 π.μ.  
Blogger Unknown said...

«θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»… και η αγάπη το ίδιο.
Παιδιά του ορθολογισμού εμείς, μάθαμε να αναλύουμε και να εξηγούμε τα πάντα, ξεχάσαμε όμως να ζούμε… απωλέσαμε την τέχνη του ζειν. Δεν την ξεπουλήσαμε οι δύσμοιροι, απλά τη χάσαμε όταν χτίζαμε τα τείχη (γυάλινα ίσως, μα τείχη) που θα προστάτευαν το εύθραυστο εγώ μας – να μη ματώσει, να μη λερωθεί, να μη γρατζουνιστεί, να μην αποκτήσει ουλές στο πέρασμα του χρόνου -.
«θέλει αρετή και τόλμη …» να ρισκάρουμε να αλλάξουμε τους κανόνες που εξ απαλών ονύχων μάθαμε και στηρίξαμε το κοινωνικό μας οικοδόμημα : του δούναι και λαβείν.
Τι κι αν μας ενοχλεί η εμπορευματοποίηση των αισθημάτων μας… η λογική της σύμβασης και της συναλλαγής είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας.
«θέλει αρετή και τόλμη …» το πέρασμα από την εγκεφαλική σύλληψη στην εμπειρία.
Οι θεολόγοι μας μιλούν για το Θεό, κάποιοι αγιασμένοι, μοναχοί και λαϊκοί, απλά τον κοινωνούν και μιλάει πλέον ο Θεός μέσα από αυτούς.
Η διαφορά οφθαλμοφανής όσο και χαώδης. Οι μεν εγκλωβισμένοι στην ασφάλεια της λογικής τους, οι δε να ακροβατούν στα όρια της υπάρξεώς τους, παραδομένοι στη Σχέση.
«θέλει αρετή και τόλμη …» το πέρασμα από την ασφάλεια του μισοσκόταδου στο αποκαλυπτικό φως. Εκεί, όπου όλα είναι διάφανα και καθαρά, όπου δεν μπορείς να πας κουβαλώντας τη μάσκα σου, όπου πρέπει να αποδεχτείς κατ’ αρχήν εσύ τον εαυτό σου όπως ακριβώς είναι .
Ευτυχώς, λες κι είναι αλήθεια το «παραμύθι» του θείου Πλάτωνα, η ψυχή αναζητά το φως κι ας τη φοβίζει, νοσταλγεί τη γοητεία της Κοινωνίας των προσώπων- κι ας μην τη γεύτηκε ποτέ-. Η δική της δίψα, μας οδηγεί, σ’ ένα ταξίδι πέρα από τα όρια του λογικού μας κόσμου.
Ας είναι οδηγός μας, σ’ αυτό το ταξίδι, Αυτός, που αγάπησε πολύ.

«θέλει αρετή και τόλμη …» Μαριαλένα.
Την αρετή και την οξυδέρκεια πνεύματος τα διαθέτεις. Και κάποια τόλμη επίσης (αφού τόλμησες να δεις μέσα σου κι επίσης τόλμησες να ομολογήσεις τι είδες). Την υπόλοιπη τόλμη ζήτησέ την από Αυτόν.
Καλό ταξίδι,

Νικόλαος

Υ.Γ. Ευχαριστώ…

23 Φεβρουαρίου 2007 στις 7:11 μ.μ.  
Blogger ellinida said...

Σαφώς και μπορείς. Πάντως έχεις αρχίσει και ροκανίζεις ήδη τα δεσμά εφ'όσον τα έχεις συνειδητοποιήσει. Εξάλλου μην ξεχνάς, υπάρχει πάντα και το σπαθί του Μεγαλέξαντρου. Μιά απόφαση είναι.
Επειδή πιστεύω πως εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε το τι θα γίνουμε και σίγουρα μέσα μας κρύβουμε όλοι μεγάλη δύναμη. Απλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
φιλιά
:)

24 Φεβρουαρίου 2007 στις 10:30 π.μ.  
Blogger Marialena said...

@ Νικόλαος: Θέλει αρετή και τόλμη η αγάπη για τη ζωή και το υπέρτατο δώρο που μας έχει κάνει Εκείνος μέσα από τη πνοή Θεού. Σ'ευχαριστώ και εγώ για όσα ξετύλιξες εδώ με αφορμή τη παράθεση των δικών μου σκέψεων στη Δερματοστοιξία. Με συγκίνησες, να είσαι καλά Νικόλαε!

@ Ελληνίδα: Ναι καλή μου, μια απόφαση είναι να δέχεσαι ή να αντιδράσεις τα δεσμά που βολικά σε περιορίζουν στην αναζήτηση του νοήματος στη ζωή του καθενός. Θα ρθει η ώρα της αποτίναξης, όταν θα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το καινούργιο και το ...μετά από αυτά που ήδη έχω συνηθίσει. Ο Θεός να δίνει κουράγιο και σε μας τα πετεινά του ουρανού και της γης!

26 Μαρτίου 2007 στις 3:16 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home