Tabs: Blog | About Us |

16.2.07

ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

Νάμαστε λοιπόν και στο «ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ» !!! Καλορίζικο. Πάντως όταν είδα τον τίτλο, συνειρμικά μου ήλθε στο μυαλό το « ΤΑΒΕΡΝΕΙΟ». Να μαζευόμαστε οι φίλοι να πίνουμε κανένα κρασί. Σχετικό λοιπόν και το post μου :


Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα cd με τον τίτλο «ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ». Περιλαμβάνει τη ζωντανή ηχογράφηση του προγράμματος στο ομώνυμο υπόγειο μαγαζί, με την Καίτη Ντάλλη. Παλιά τραγουδίστρια, πάνω από 70 χρόνων πλέον, την ανακάλυψε ο Σταύρος Ξαρχάκος, που κι αυτός τυχαία κατέβηκε τα σκαλιά, ένα βράδυ με φίλους, στη συνέχεια ενθουσιάστηκε και της έφτιαξε έναν ωραίο δίσκο, πρώτος δίσκος, παρά την πολύχρονη καριέρα της, που παρουσίασε παλιότερα το Juke-box, εδώ.
Φαντάστηκα λοιπόν πώς θα ήταν, αν κατέβαινα τα σκαλιά με μια παρέα να δω και ν΄ ακούσω την κυρία Καίτη :

Αρκετά στα σκαλάκια, σκέφτηκα, καλά τα κατεβαίνουμε, αλλά η άνοδος θα μας δυσκολέψει, γιατί βέβαια δεν σκοπεύαμε να φύγουμε « εις οίαν κατάστασιν προσήλθομεν»…
Ημίφως, φίσκα το μαγαζί, ήλθε κι ο κοντός Σκωτσέζος, ο Chivas. Σε αναμονή όλοι και ξαφνικά σβήνουν τα λίγα φώτα, φωτίζεται πλέον μόνο η σκηνή και ξεπροβάλλει μια αδύνατη φιγούρα από την οποία διακρίνω μόνο το ξανθό της μαλλί. Υποκλίνεται ελαφρά και σεμνά στα χειροκροτήματα των θαμώνων και μ΄ ένα νεύμα της τα μπουζούκια «άρχονται»….

Πρώτο τραγούδι, από τη δισκογραφική της δουλειά με τον Ξαρχάκο (τίτλος η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΤΗ ΚΙ ΕΓΩ), σε στίχους του Κώστα Κινδύνη: « Η ΕΝΟΧΗ»:
Βγαίνει και φτάνει στ’ αυτιά μας μια βραχνή, απόκοσμη φωνή, αυθεντική, χρωματισμένη λιτά κι απέριττα, όπως όλες οι σπουδαίες φωνές….

« Θα πρέπει πρώτα να πεθάνω για να ‘ρθεις
και να ζητήσεις απ΄τον τάφο μου συγνώμη
από ανθρώπους και θεό κι αν δικαστείς
για μένα θα’ σαι η ένοχη, Η ΕΝΟΧΗ ακόμη…»

Σκληρό τραγούδι, εκπληκτική ερμηνεία. Δεν ξεκινήσαμε καλά, σκέφτομαι. Αν μας έπιασε τόσο από το πρώτο τραγούδι, δεν τη βγάζουμε καθαρή μέχρι το τέλος.

Η κυρία Καίτη συνεχίζει απτόητη. Γνωστά κι άγνωστα τραγούδια ερμηνευμένα μοναδικά. Το στυλ της είναι ένα μίγμα ρεμπέτικου κι αρχοντορεμπέτικου, φέρνει λίγο με τη Μοσχολιού. Στη φωνή της πάνε τα πιο αργά τραγούδια, οι «μπαλ-λάντες» (μπαλλάντες να τις κάνει ο θεός, δηλαδή !!) :

«Ενα μαχαίρι τα στήθια μου καρφώνει
που λίγο λίγο ζυγώνει στην καρδιά
Αχ το μαχαίρι αυτό που με πληγώνει
είναι η μαύρη η δικιά σου απονιά
Σκότωσε με δεν μπορώ μπορώ χωρίς εσένανε να ζήσω
Σκότωσε με στη δικιά σου αγκαλιά.......... να ξεψυχήσω...»* * (love-song)

Αλλά και : « ΚΑΝΑΒΟΥΡΙΕΣ» :
«..... κανείς δεν θέλω για να ΄ρθει καντήλι να μ’ ανάψει
ούτε κι αυτός που αγαπώ... αμάν αμάν... για μένανε να κλάψει....»
και
«Ειμ’ αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαράαα............... »

Τα ουίσκια ρουφιούνται ανελέητα, τα τσιγάρα αναβοσβήνουν, τα πρόσωπα των
« μυστών» δείχνουν ευτυχισμένα. Η απόλυτη ευωχία !!
Πάνω που είχα αρχίσει να ισοπεδώνομαι, ρίχνει το γνωστό του Τσιτσάνη :




«...... Ηταν άδικος ο χωρισμός
και ανυπολόγιστα σκληρός* * (τι φράση κι αυτή!!!),
δίχως μάνα δίχως συγγενείς
Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου
μείνε μεσ’ την αγκαλιά μου….
Βρέθηκα στη στράτα της ζωής,
δίχως μάνα δίχως συγγενείς
Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου
....»

Αντε να κάνουμε και λίγο χαβαλέ, να χορέψει κανένας να ξεφύγουμε, γιατί η πολλή μελέτη και προσήλωση βλάπτει. Ετσι θα την έπαθε κι ο Σταύρος σκέφτομαι !!
Θα συμφωνήσω μάλιστα μ΄αυτό που γράφει στο σημείωμα του δίσκου ότι :
« όποιος πάει εκεί μέσα, γνωρίζει για ποιό λόγο πήγε…»
Ο σεβασμός προς την Καίτη απόλυτος. Μόνο ψίθυροι ακούγονται στα ενδιάμεσα των τραγουδιών.

Διπλασιάζουμε τους κοντούς, αλλά τη σωματική ταλαιπωρία που μας προκαλούν το αλκοόλ και τα τσιγάρα, έρχεται σαν βάλσαμο να την καταπραϋνει η φωνή της Καίτης:

« Εφυγες χωρίς να με ρωτήσεις, έφυγες χωρίς να μου το πεις
όπου και να πας θα με ζητήσεις, σαν και την καρδιά μου δεν θα βρεις
Που θα πας και δεν θα συλλογιέσαι τις στιγμες που ζήσαμε μαζί
Θα πονάς θα κλαις θα τυραννιέσαι βράδυ, μεσημέρι και πρωί»

Και
«......
...... το δικό σου αμάρτημα του κόσμου όλα τα δάχτυλα»....

Μάλλον όμως έφτασε η ώρα να μείνω μόνος. Αρχίζει ένα τραγούδι που είχα πολλά χρόνια να το ακούσω, με συγκλονίζει η ερμηνεία της : «ΠΟΥ ΝΑ ΓΥΡΝΑΣ» ο τίτλος, νιώθω ότι βρίσκομαι λίγο πιο ψηλά από την παρέα και τραγουδά η Καίτη μόνο για πάρτη μου. Το πιο ψηλά δεν είναι υπεροψία, αλλά πιο χαμηλά δεν μπορούσα να πω, γιατί βρισκόμαστε σε υπόγειο κι αν πάω χαμηλότερα θα ανταμώσω τον Κουστώ.
Οι ευαισθησίες ανασύρονται και επιπλέουν σαν δυναμιτισμένα ψάρια στον αφρό
άδω μεγαλοφώνως, από τα μύχια της ψυχής :

«Ξημέρωσε, ξημέρωσε κι ο ύπνος δεν με παίρνει
κι η σκέψη μου εσένανε απόψε πάλι φέρνει
Που να γυρνάς, που να γυρνάς
και πού τις ώρες σου περνάς
Που να γυρνάς, που να γυρνααααααααάς,
τη σκέψη μου την τυραννάς

Προσπάθησα, προσπάθησα
τα μάτια μου να κλείσω
μα στάθηκε αδύνατο να μη σε φέρω πίσω
Που να γυρνας, που να γυρνάς
και πού τις ώρες σου περνάς
Που να γυρνάς, που να γυρνάς
τη σκέψη μου την τυραννάς.....»

Αντε καλή συνέχεια.... να είστε καλά !!!

Athanassios

Ετικέτες


Permalink για το "ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ"

8 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Πιάσε έναν κοντό ακόμα!

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:06 μ.μ.  
Blogger ci said...

Athanassie εγώ επειδή είμαι γνωστό γερό ποτήρι ετοιμάζομαι για μπύρες:ΡΡ
Στην υγειά μας, καλό τριήμερο!


(Μεγάλη αδυναμία ο Τσιτσάνης!)

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 1:12 μ.μ.  
Blogger Λουΐζα Κορνάρου said...

Σκίσατε Αθανάσιε! Δεν έχω λόγια!
Δυο φορές έφτασαν τα βήματά μου ως τα σκαλιά, αλλά στο μαγαζί, δεν έπεφτε καρφίτσα. Η Καίτη Ντάλλη, δεν είναι καλτ. Είναι όπως το περιγράφετε μια έξοχη ερμηνεύτρια.
Μπράβο και πάλι μπράβο.

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:23 μ.μ.  
Blogger Αλεπού said...

Μας ταξιδέψατε μουσικά. Μπράβο σας!

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 2:46 μ.μ.  
Blogger oistros said...

H reception ευχαριστεί θερμά που φέρατε το τζουκ μποξ σας στο Φιλοξενείο. Λίγη μουσική μας χρειαζόταν :)

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 3:01 μ.μ.  
Blogger Athanassios said...

Πάνο,Citronella καλά αρχίσαμε με τους κοντούς και τις μπύρες... στην υγειά σας και πάντα κέφια, να κάνουμε το Φιλοξενείο, ταβερνείο...

Λουίζα,ευχαριστώ κι ελπίζω να καταφέρω να τα κατέβω τα σκαλιά...

Αλεπού, καλή ακρόαση και καλά γλέντια και σε σένα.

Οίστρος, παράτα τη reception πιες κανένα κρασί και ρίξε και κανένα χορό μέρες που είναι.... σ' ευχαριστώ και δω για την άψογη φιλοξενία σου...

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 3:14 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αθαναση
μπραβο και παντα τετοια, κι οχι μονο τετοια, κιαπ΄τ΄άλλα-κιαπ΄τ΄άλλα (με τις Ζ)!

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 7:30 μ.μ.  
Blogger Rodia said...

Σα να ήμουν εκεί πέρα λέμε...
..δυστυχώς δεν πάταγα σε μουσικάδικα, οι παρέες μου ήταν ανέκαθεν φλύαρες..

:-)) συγχαρητήρια!

16 Φεβρουαρίου 2007 στις 9:53 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home