"Όποιος πηδάει πολλά παλούκια....

... κάποιο θα μπει στον κώλο του", μου έλεγε. Συνήθως, αφού είχα κάνει τις σκανταλιές μου κ είχα πλαντάξει στο κλάμα - είτε από τον πόνο κ τα αίματα, είτε από τη ντροπή, είτε από το σοκ. Και δεν ήθελα πολύ για να πάρω μπρος... "Αντάρτη" μ'έλεγε ο ένας παππούς μου (ο μικρασιάτης), κ ο άλλος - ο πόντιος, που είχε αυλή και μπακτσέ - με κυνηγούσε με τις βίτσες. Και πονουουουούσαν οι άτιμες...

Έτσι και ο Chief. Ήταν λίγο της παλιάς σχολής, τού άρεσε η πειθαρχία. Η πειθαρχία κ τα έργα, οι πράξεις. Το καλοκαίρι δεν το γλίτωνα το μαγαζί - εκεί, κάθε πρωί να σκουπίζω ("μα, καλά, αυτό το μαγαζί εσύ γιατί δεν το σκουπίζεις όλο το χρόνο κ περιμένεις έμενα κάθε καλοκαίρι;;; -"Κουβέντα είπα..."), να αλλάζω φρένα, να δίνω μπουζί, να μαθαίνω για καδένες κ μπιλιοφόρους. Ούτε το χωράφι την άνοιξη γλίτωνα, με τα λιπάσματα κ τα ποτίσματα (αν κ κάποια καλοκαίρια, τη σκαπούλαρα από το "μάζεμα", γιατί το χνούδι από τα συμπήρηνα τα ροδάκινα μου κοκκίνιζε τόσο πολύ το δέρμα, κ μ'έπιανε τέτοια φαγούρα, που μόνο τα αστέρια της ΕΛ.ΑΣ. έχουν δικαίωμα να προκαλούν). Κ είχε ψηλά στάνταρντς, όχι παίξε-γέλασε. Όταν επέστρεφε ο έλεγχος του τριμήνου, με 18άρια στ' Αρχαία, τα λατινικά, την ιστορία κλπ, "στο μπλα μπλα είσαι καλός" μού έλεγε. Το σχολείο ένα βάσανο μ'αυτόν τον άνθρωπο, γιατί σε μια μικρή πόλη σαν τη δική μας, οι μισοί καθηγητάδες μου ήταν συμμαθητές του, κ οι άλλοι μισοί της μάνας μου... Έμπαινα στο σπίτι καμιά φορά από το σχολείο ή από τ' αγγλικά, κ πριν καν κλείσω την πόρτα, άρχιζε: "Τί θα γίνει τέλος πάντων με τα μαθήματά σου;!;!;! Όλο με το πετσάκι θ' ασχολείσαι;;;;" Η ντροπή του ήταν ανείπωτη αν κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής τού έλεγε ότι δεν "μελετάω" όσο πρέπει ή (το πιο σύνηθες) ότι είμαι ζωηρός, άτακτος ή/ κ σκανταλιάρης.

Αυτά βέβαια ήταν οι χαριτωμενιές του, οι "νουθεσίες" του, που θα' λεγε κ ο ίδιος. Υπήρξαν κ φορές που με τσάκισε στο ξύλο... Όπως όταν ανακάλυψαν (γιατί αυτά δεν λέγονται, αν κ ήμουν μπροστά όταν συνέβη το Big Bang) ότι ήμουν ένας εκ των τριών που συμμετείχαν στο σπάσιμο της πόρτας της τάξης μας, στην Ε' Δημοτικού... Ή όταν πέσαμε με το μηχανάκι ενός φίλου, που μας φιλοξενούσε στο σπίτι του στο χωριό, κ επιστρέφοντας φτιάχναμε σενάρια για το τί θα πούμε όλοι στους δικούς μας, για να΄ναι τέλεια η συνομωσία... "Ε, να, παίζαμε μπουγέλο κ σ' ένα σημείο που κυνηγιόμασταν ήταν γλιστερή η πλάκα κ έφαγα τα μούτρα μου..." Αλλά βρώμισε η δουλειά δυο μέρες μόλις μετά, κυριολεκτικά κ μεταφορικά: μεταφορικά, γιατί με το που είπα "Ορίστε" όταν σήκωσα το τηλέφωνο, η απάντηση δεν μου άφησε κ πολλά περιθώρια να ΜΗΝ καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Κυριολεκτικά, γιατί όταν άκουσα το "Καλά ρε τσόγλανε!!! Δεν ντρέπεσαι λίγο;;; Έπρεπε να τα μάθουμε από ξένους;!;!;!!!", μου φύγανε λίγο..... (Α ρε παλιοτσου-τσου Θωμά, ακόμα στο φυλάω)

Θυμάμαι κ άλλα πολλά. Κάτι πορτοκάλια να πετάνε μ 'εμένα με την πλάτη στον τοίχο (της κουζίνας) κ γω να το παίζω Νικοπολίδης κ να προσπαθώ να τ' αποφύγω, κάτι παντόφλες να ίπτανται ξωπίσω μου στο χωλ (σ' αυτό, κ η μάνα μου είχε έφεση)... Αλλά τις φορές που πραγματικά ήθελε να με γδάρει, ούτε καν μ' ακούμπησε. Μία, τότε το καλοκαίρι που κάναμε τους καμπόσους κ μας βγήκε ξινό, όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο νυχτιάτικα κ άκουσε ένα άλλο 14χρονο να του λέει "Είστε ο μπαμπάς του...;" - "Ναι, έγινε κάτι;;" -"Ε.. Νομίζω ότι δεν είναι καλά..." κ όταν ήρθε με βρήκε ανάσκελα στο τσιμέντο, μ 'ένα τσούρμο άλλα πιτσιρίκια, 2 μπάτσους πάνω από το κεφάλι μου κ το ασθενοφόρο άρτι αφιχθέν. Αυτά είναι όλα όπως τα λέει ο Chief γιατί εγώ... ήμουν αλλού. Το μόνο που θυμάμαι ήταν όταν ξύπνησα για λίγο μέσα στο ασθενοφόρο κ κάτι πήγα να πω - κάτι που δεν θυμάμαι τι, αλλά σίγουρα δεν έβγαλε νόημα, ό,τι κ να'ταν - κ μου απάντησε "Θα τα πούμε μόλις φτάσουμε". ....

Η άλλη, όταν συμμαζεύαμε το σπίτι κ ανακάλυψα τα χίλια μύρια αντικείμενα φερμένα από Κίνες, Αρντζεντίνες, Γιαπωνεζίες (όπως τις έλεγαν στα καράβια)... Λέω ανακάλυψα, διότι αφού κατέστρεψα κάμποσα ταριχευμένα κροκοδειλάκια, δίκιλα κρυστάλλινα τασάκια, γιαπωνέζικες παγόδες σκαλισμένες από χαυλιόδοντα, κινέζικα πουφ(ς) που τα "κατάντησα τραμπολίνο", κ άλλα τέτοια σουβενίρ σπάνια κ γεμάτα αναμνήσεις (του), στην τρυφερή ηλικία (μου) των 4 με 7, τα χώσανε όλα σε μέρη σκοτεινά, κρυφά κ κλειδωμένα, κ όσα περίσσεψαν τα σήκωσε η μάνα μου (όσο πιο ψηλά μπορούσε, τουλάχιστον 10 πόντους από το ταβάνι: στο πατάρι, στη βιβλιοθήκη, στις ντουλάπες με τις κουβέρτες κ την ναφθαλίνη). Κ ανάμεσα στ' άλλα, λοιπόν, βρήκα κ τη συσκευή του Μορς που είχε ο "θαλασσόλυκος" ασυρματιστής. Εξ' ολοκλήρου από μέταλλο, με μόνο ένα κόκκινο πλαστικό κάλυμμα στη θέση του δακτύλου (για να μπορείς να κάνεις μπιπ), κ 4 λαστιχένια "βυζούνια" (στη διάλεκτο των ανταλλακτικατζήδων) που ήταν κολλημένα από κάτω, στην κάθε γωνία της ορθογώνιας βάσης. Την μυρίστηκα τη δουλειά με την πρώτη (ότι το όλο θέαμα εμπεριέχει ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ καλό αγωγό του ηλεκτρικού κ μόνο 4 λαστιχάκια) αλλά, όπως πάντα, η τύχη είναι με τους τολμηρούς.* Έπιασα το καλώδιο της πρίζας, κ σκέφτηκα κατ' ευθείαν ότι πρέπει να κάνω ταχυδακτυλουργικά για να στερεωθεί όλο αυτό το μαντζαφλάρι στα 4 μου δάχτυλα, όσο εγώ θα το μπριζώνω με το άλλο χέρι, για να μπορώ να δω πώς είναι να στέλνεις μορς ("πού βρε μπουνταλά;;;" όπως είπε αργότερα η γιαγιά...) ..... Όταν μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου έπεσε πρώτα η ασφάλεια, μετά το επικίνδυνο μαραφέτι από τα χέρια μου, κ κατόπιν ακούστηκε η ιαχή, κ συνειδητοποίησαν ότι είμαι ακόμα ζωντανός, ήθελε να με γδάρει. Κάτι σαν, "άμα πνιγείς, θα σε σκοτώσω" ένα πράμα.

Αυτό μου άλλαξε τα μυαλά. Συμμαζεύτηκα, συγκεντρώθηκα κ άλλαξα κ περιόρισα τις σκανταλιές. Κ άλλαξε κ η σχέση. Άλλαξε φυσικά κ αυτός, πλέον δεν είχε λόγο να φωνάζει ("Θα σε βάραγα", μου είπε για κάτι που δεν θυμάμαι τώρα, "αλλά είσαι 15. Δεν αξίζει..."). Μόνο περήφανος λέει ότι νιώθει τώρα, όπως τις προάλλες που βρήκε τον δάσκαλο (ναι αυτόν από την Ε' Δημοτικού) κ του είπε πού είμαι κ τί κάνω. Έχει κοτσάρει στο μαγαζί, πάνω από τη θέση του στο γραφείο, μια μεγενθυμένη φωτό από την αποφοίτηση - εγώ (με τηβέννους κ άλλα σχετικά) στη μέση, αυτός κ η μάνα εκατέρωθεν, κ καμαρώνει μέρα-νύχτα (δηλ. όσο είναι στο μαγαζί).* Κ τον καμαρώνω κ γω είναι η αλήθεια. Με τις χορωδίες του, με τα γλέντια του. Όταν μαζεύονται οι γορίλες οι φίλοι μου κ με γράφουν "εκεί που δεν πιάνει η μελάνη" που θα' λεγε κ ο αυτός, κ ασχολούνται όλοι μαζί του. Κ να οι ιστορίες για το πώς διαλύουν τα σάπια καράβια στο Μπαγκλαντές, κ να οι ανταρσίες κόντρα στους καπεταναίους για λεφτά στ' ανοιχτά της Σικελίας, τα ρομάντζα με τις Αργεντινέζες, οι κολλημένοι Κινέζοι του Μάο που μιλούσαν άπταιστα ελληνικά, (όποιος από το πλήρωμα έτυχε να αναρωτηθεί φωναχτά "τί είναι αυτό το κόκκινο βιβλιαράκι που διαβάζει ο μαλάκας κ μας τα σπάει στα ακαταλαβίστικα" η απάντηση απευθυνόταν κατ'ευθείαν στον καπετάνιο, "Θα πρέπει να μάθετε στο πλήρωμά σας καλύτερα πώς να σέβεται περισσότερο τους πολίτες κ τους θεσμούς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας"). Όπως την Πρωτοχρονιά που μια τους τον ρώτησε "εσείς είστε ο Chief;" Ή, που δεν θα με πάρουν τηλέφωνο οι φίλοι μου γιατί κάτι γυαλοκαθαριστήρες χρειάστηκε ο ένας, λίγη βαλβολίνη ο άλλος, κάνα ακρόμπαρο ο τρίτος, πάνε κ τα λένε μαζί του κ τα μαθαίνουν από κει. Κ λένε κ για τα καράβια... Κ φουσκώνει κ αυτός σαν γαλοπούλα, παρά τα 35 χρόνια ανάμεσά τους.

Μέχρι... το περασμένο καλοκαίρι που ήρθε το εγκεφαλικό κ έτρεχε η οικογένεια αλαφιασμένη, ο ένας Βόρεια, η άλλη με τους Ίβηρες, κ οι άλλοι δύο σ'ενα δωμάτιο με πολλούς ακόμη δυστυχείς. Μετά από πολλά χρόνια μου ήρθε στο μυαλό η λέξη "μπαμπάς"... Ευτυχώς, ξεκούραση είπαν οι γιατροί είναι το μόνο κ πιο σημαντικό ως αγωγή. Το ίδιο απόγευμα ήταν στο μαγαζί. Ο τσάκαλος... "Όποιος πηδάει πολλά παλούκια" μου ήρθε να πω αλλά... δάσκαλε που δίδασκες. "Εμείς θα πεθαίνουμε, κ εσείς θα τρέχετε να βγάζετε εισιτήρια" είχε πει ο πατέρας ενός φίλου όταν ετοιμαζόμουν, πριν 10 χρόνια κ μισό. Κάπως έτσι του' ρθε κ του Chief μες στις γιορτές όταν του' πα ότι την ψάχνω για Αυστραλίες κ Καναδάδες. Αλλά δεν μίλησε. Είπε μόνο, "πιο κοντά δεν έχει για να γίνεις πλούσιος;"

Αλλά... Ανάμεσα σε δυο καρδιές, ποια να διαλέξω;

("Ντό να λέγωσε, κέ ξέρω γιαβρί μ'", θα έλεγε η μια η μπάμπω. "Ντουρνάμ - ντουρνάμ, μπουραλαρντά ντουρμάμ" θα έλεγε η άλλη.)


υ.γ. Δεν του'χω πει ποτέ ούτε αυτουνού, ούτε κανενός άλλου ότι μου ήταν τόσο εύκολο να φύγω, μόνο κ μόνο γιατί οι καραβίσιες ιστορίες του μ'έκαναν έτσι...

-----------------------------------------------------
* Ομολογώ πως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ήμουν καταδικασμένος λόγω των τουρκο-ποντιακών γονιδίων μου (πείσμα + έλλειψη ευφυΐας = τζιζ).

** Αυτή η φωτό έχει βγάλει κ ανέκδοτο: ήρθε μια μέρα ένας ρωσοπόντιος μ'ένα Lada, την είδε κ τον ρώτησε:

-"Αούτος παποίος έν;" ρωτάει ο Εύξεινος
- Τεμόν τ'αγούρ, λέει ο Chief
-"Κ γιατί είν' έτσ';"
- Είναι σην Σκωτίαν
-"Αααα.... Ντό παθε;; Κέ βλέπ';;;

itelli

Permalink για το "Όποιος πηδάει πολλά παλούκια...."