Λέω πως τώρα νυστάζω και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι δημιουργικό. Λες κι όταν δεν νυστάζω έχω τη δημιουργικότητα στο τσεπάκι. Κάθομαι μπροστά σε ένα λευκό φόντο που δεν είναι καν χαρτί, δεν μυρίζει τίποτα παρά μονάχα τα κακά του σκύλου που τα έκανε στο μπάνιο δίπλα μου. Για να μην πέσω ξερή θα πρέπει να σηκωθώ να τα μαζέψω. Ύστερα να ξανακάτσω εδώ και να πιέσω την κούτρα μου να κατεβάσει καμιά ιδέα. Δεν μπορεί λέω να τέλειωσαν όλα τα θέματα πάνω στη γη! Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι που να αξίζει ο κόπος να ασχοληθώ με αυτό! Πρόσεχε πρόσεχε περνάς τις γραμμές. Και δεν έχεις καν το άλλοθι μιας κατάθλιψης. Μια χαρά είσαι στην πρίζα κανονικά. Άντε λοιπόν ξεκούνα να καθαρίσεις τα κακά μπας ξυπνήσεις.

Κι όταν ξυπνήσεις, θα καταπλήξεις τα πλήθη με τη σοφία σου. Μην κοιτάς που δεν ξέρεις τι σου γίνεται περιφερόμενη ανάμεσα στις προσδοκίες των ανθρώπων.

Μην κοιτάς που ο σκύλος σε κοιτάζει σαν να βλέπει μπροστά του τον ραν ταν πλαν.

Σκύλος είναι τι ξέρει αυτός; Εσύ έχεις ακούσει ανθρώπους να σου λένε μπράβο, μπράβο, Herinna, Ελένη, τι ωραία που τα λες, τι καλά που τα σκέπτεσαι, τι καλά που υπάρχεις. Λες κι αν δεν υπήρχες θα το έπαιρνε κανείς είδηση, χάνε. Που τσιμπάς με τα πατ πατ κι όχι με το σκύλο σου. Τον έβγαλες και τιμωρία τον καημένο.

Ψάξε συ στα μεγάλα θέματα. Έχει πολλά αυτές τις μέρες. Φόνους, κερατώματα, πλημμύρες, καταποντισμούς, αέρηδες, επίκαιρα, μη επίκαιρα διαχρονικά, τυμπανισμένα παιδικά στομάχια, πφ σιγά το νέο, γαμημένες παιδικές ψυχές, ε καλά τώρα αυτά γίνονταν ανέκαθεν άντε πιάσε να σκέπτεσαι και τίποτα θετικό.

Είπαμε, θα βγεις να μιλήσεις ξανά και πρέπει κάτι να έχεις να πεις. Μήπως για κείνο τον αστείο τύπο που φώναζε μέσα στο μετρό «Πιάσατε όλες τις θέσεις! Εγώ που θα κάτσω τώρα; Που θα κάτσω γαμώ τη φάρα μου;» Και το θεωρείς θετικό αυτό βρε ζώον; Ένας άνθρωπος να αγωνιά για το αν θα βρει θέση να κάτσει κι εσύ να γελάς; Είδες κανέναν άλλο να γελάει; Σηκώθηκαν και κανα δυο και του παραχώρησαν τη θέση τους. Να το θετικό. Όταν υπάρχει σαφής απαίτηση, σαφείς θα είναι και οι αντιδράσεις των ανθρώπων. Λοιπόν συμμορφώσου. Και συγκεντρώσου λέμε. Τα κακά δεν μυρίζουν πια τα καθάρισες. Μόνο το άοσμο λευκό έχει μείνει απεναντί σου.

Άοσμο. Σαν χάδι που σου δείχνει εξ αποστάσεως τη δυναμή του. Σαν το νερό που τρέχει γάργαρο στη σκέψη σου μόνο. Ενώ έχεις κορακιάσει. Όχι σαν τα παϊδάκια που ψήνει ο γείτονας στην αυλή του κι εσύ λιγουρεύεσαι. Δεν χαίρεσαι που είναι όλα άοσμα εδώ μέσα; Μπορείς να πιτσιλίσεις με ότι μυρωδιά θέλεις. Όχι όμως με τα κακά του σκύλου, δεν κάνει. Και κοίτα, κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου να μιλήσεις για τα κακά της ανθρωπότητας, αυτός γελάει μαζί σου. Αλλά εσύ γουστάρεις πατ πατ;

Ε πήγαινε γράψε στο μπλογκ. Όλο και κάποιος ευγενικός θα βρεθεί να στο δώσει.

Στο μεταξύ τι γίνεται με αυτή τη ρόμπα; Πότε θα τη βγάλεις; Μου ήθελες και έρωτες τρομάρα σου. Μόλις πήγε αυτός να στη βγάλει, αχ ρόμπα μου ρομπίτσα μου δεύτερο πετσί μου! Ήρθε ο άλλος μετά να σε αποκαλέσει ρόμπα ο αχρείος που τόλμησε να το γράψει και στο μπλογκ σου, πήγε από κει που ήρθε. Είπαμε, εμείς να λέμε ότι θέλουμε. Αχούρι μας είναι κι ότι θέλουμε το κάνουμε. Όχι να παίρνει θάρρος και ο πας ένας όμως! Ε ρε κακομοίρα! Το πατ πατ σε μάρανε. Έχεις ιδέα πόσο ταξιδεμένη στην κοσμάρα σου είσαι; Αμ δεν έχεις. Αν είχες, θα ντρεπόσουν να εισπράξεις αυτά τα πατ πατ που δείχνουν αυτό που θα ήθελες να βλέπουν οι άλλοι πάνω σου. Αλλά εσύ αντί να ντρέπεσαι χαίρεσαι και καμαρώνεις σαν το γύφτικο σκεπάρνι. Μαλάκω. Αν έχεις κάτι για το οποίο πρέπει να μιλήσεις, αυτή είναι η ασχετοσύνη σου. Με όλα και όλους. Φώναξε τώρα τους κριτικούς να σε κρίνουν. Χα! Να δούμε πόσα απίδια κουβαλάει ο σάκος τους κι αυτονών. Σιγά μη τους έδινες και φαϊ, εδώ που θέλεις να αφήσεις τ’ αχνάρι σου. Ώστε όταν ψοφήσεις ν’ αφήσει και κανένας ένα λουλουδικό περνώντας, ακόμα κι αν πατ πατ από αυτόν δεν θα έβλεπες ποτέ. Λέμε τώρα. Θα τον πιάσεις δηλαδή στον ύπνο μετά θάνατον. Εύγε σου. Συγγραφάρα μου εσύ!

herinna

Permalink για το "Αυτοπροσωπογραφία ..."