Το σπίτι μου ήταν πάντοτε ο εχθρός μου. Εκτός από το πατρικό, αλλά
νωρίς ξεμπέρδεψα και μ' αυτό. Τα άλλα; Μην τα ρωτάς καλύτερα. Να σου
πω, ψέματα δε σου λέω: Μπορεί καμιά εικοσαριά. Βάλε εσύ με το μυαλό
σου, πόσα ονόματα, πόσες διευθύνσεις, πόσες γειτονιές, πόσοι
περιπτεράδες, ταχυδρόμοι, πιτσαδόροι, καθυστερημένα νοίκια,
λογαριασμοί της ΔΕΗ, ιδρωμένα σεντόνια, αρώματα αιδοίου. Στην αρχή ένα
δωμάτιο χωρίς τουαλέτα. Ύστερα με τουαλέτα, δύο δωμάτια με μπάνιο, δύο
μπάνια με τέσσερα δωμάτια, σκρίνια και καναπέδες, πεθερές με τα
εγγόνια τους, βάλε με το μυαλό σου.

Έϊ, έξυπνε! Νομίζεις ότι βρήκες τον εχθρό μου; Αμ δε! Ο εχθρός μου
ήταν το ίδιο το σπίτι μου. Βρε τι πυξίδες για να κάτσει το πωστολέν
φεινχσούι, τι διχάλες για να ελέγξουμε τη ραδιαίσθηση, τι αγιασμοί,
κώλο κάτω δεν έβαλα, κι ένα στιχάκι δεν έγραψα. Ούτε ένα τραγουδάκι.
Μακριά απ' το σπίτι μου; Με το στυλό του μπάρμαν γέμιζα τις
χαρτοπετσέτες, στα τραίνα, στα καράβια, στις αίθουσες αναμονής. Μη σου
πω και για τις μουσικές: Τι χορδές και τι δοξάρια, τι τραγούδια και
λογάκια, μα στο σπίτι; Μούγκα! Με το που το νοίκιαζα, έψαχνα ήδη για
το επόμενο. Ώσπου μια μέρα σήκωσα το κεφάλι και σκαρφάλωσα πάνω στην
κερασιά.

Αυτό ήταν κύριε Φρόυδ μου. Μια παλαιολιθική μαϊμού έγινε ένα με τον
κορμό της κερασιάς και μη σου πω τι είδε: Τον κόσμο ανάποδα, τόση
φασαρία για το τίποτα, πού τρέχετε ευλογημένοι, ανεβείτε πάνω στο
δέντρο να γλιτώσετε!

Χρόνια τώρα ζω πάνω σε μια καρυδιά. Μυρίζω τα πλατιά της φύλλα,
μασουλάω την καρυδόψιχα και σιγά-σιγά απολιθώνομαι. Με τραβάει το
χώμα, ως πότε θα αντιστέκομαι, καιρός να γίνω ενεργός άνθραξ για τις
τελευταίες εστίες πυρός.



Αλέκτωρ

Permalink για το "Tο σπίτι μου"